More Blues Fest (dag 1) Raman - 10 Cats Down - Monsieur Fernand Pasta & Blues Zottegem (16-09-2022) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Pasta & Blues © Rootsville 2022

Voor het More Blues Festival wordt al enkele jaren een afspraak gemaakt op het terrein van restaurant Pasta & Blues van Filip Morre aan de Gentse Steenweg in Zottegem en dus niet meer in het Egmontpark, zoals jarenlang het geval was. Kleinschaliger, maar daarom niet minder leuk. Afspraak op vrijdag 16, zaterdag 17 en zondag 18 september. De laatse jaren heb ik geen enkele editie van dit festival gemist en ik was dat dit jaar, zelfs gezien de weervoorspellingen ook niet zinnens.

Onder dreigende wolken en met af en toe een stevige plensbui trok uw Rootsville-reporter richting Zottegem voor dag 1 van More Blues. Dit ging niet zonder slag of stoot op deze vrijdag met de nodige ongevallen, files, werkzaamheden en omleidingen, maar uiteindelijk raakte ik wel net op tijd ter plaatse. Het weer zat duidelijk Filip en zijn crew niet mee en er was dan ook niet veel volk komen opdagen. De aanwezigen waren wel duidelijk echte die hards.

Deze jubileumeditie bevat een waaier aan muziekstijlen die allemaal in de catalogus van de rhythm & blues sfeer kunnen worden bijgeschreven. Voor elk wat wils eigenlijk. Vandaag stonden drie acts op de Morre zijn programma. Woordvoerder van dienst was alweer Michel Goessens aka Goes, benieuwd wat hij dit jaar uit zijn hoge hoed zou toveren. Hij begon met een gedicht geschreven naar aanleiding van deze 20ste editie, zoals gewoonlijk doorspekt met de nodige humor, waarna hij de eerste band mocht aankondigen, waar , rararar Goes Jr aan het drumstel zat.

Het Gentse supertalent Raman mocht het festival in gang schieten, bijgestaan door zijn vaste drummer , de jonge Goes aka Natan Goessens. Raman. is rauwe emotie, een no nonsens gitaargeluid, melancholische instrumentale intermezzo’s en een stem die, eens hij je eenmaal vastgrijpt, nooit meer loslaat. Zijn muziek begint ergens in de Gentse achterbuurten, een verinnerlijking van frontman Simon Raman.

Raman, da’s rock “n roll met een stevige voet in de blues en de roots, een ruwe soulvolle sound , afwisselend akoestisch en elektrisch, hard uit het hart. Het was zeker niet slecht maar wel speciaal vond ik rock, blues af en toe wat neigend naar psychedelic. Stevige gitaar met veel effecten, die ook in de stem terug waren te vinden. Het moet gezegd dat Raman wel een zeer goede stem heeft met redelijk wat bereik op de hogere noten. Zijn gitaarwerk is rauw en de interactie met de jonge Goes is bijna perfect te noemen. Deze laatste ontpopt zich stilaan tot één van de betere drummers die ons landje rijk is. Niets overdreven en down to earth. Het duo liet ons genieten van ‘Pieces’ een stevige en zeer rockende versie van ‘Baby Please Don’t Go’ van Big Joe Williams (superversie trouwens) en dat werd gevolgd door ‘Death Letter Blues’ van Son House, opgedragen aan Tiny Legs Tim. Altijd fijn om een eigen twist in een cover te horen terwijl het nummer zelf altijd herkenbaar blijft. Voor het einde kregen we nog ‘In Your Eyes’, ‘When Love Succeeds’ en ‘Talking’ (en dat is meteen de nieuwe singel)

Het was pokkenweer, gedurig stevige regenbuien en ondermaatse temperaturen. Het was begot kouder dan in de winter. Gelukkig zou de volgende band ons wat meer warmte bezorgen.

Rockabilly is iets dat elk jaar aanwezig is op More Blues, zo ook op deze openingsdag met 10 Cats Down. De band speelt recht voor z’n raapse  –rock’n roll met een knipoog naar de grootmeesters uit de fifties. Muziek van Elvis, Johnny Cash, Carl Perkins, Jerry lee Lewis en nog veel meer. Weer of geen weer, dit zal een feestjes worden. De band bestaat uit Britt Bones (zang), Mr Fish (drums), G-Rock (double bass) en Dangerous Dave (gitaar).

Met ‘Let the Good Times Roll’ werd de gig in gang getrapt. Wanda Jackson was van de partij met ‘Fujiyama Mama’ en er werd vervolgd met ‘Riot In Cellblock #9’. De fifties waren duidelijk terug en er kwamen zelfs dansers de vloer op en dit ondanks de regen. Vier goede muzikanten met een zangeres die een paar stevige stembanden bezit en een gitarist die op “speed” speelde, terwijl de ritmesectie het geheel retenstrak hield.

De ene klassieker volgde de andere op, ‘Heartbreak Hotel’ en ‘Hard Headed Woman’ van Elvis, ‘Jolene’ van Dolly Parton – waarbij Britt liet zien dat ze ook goed overweg kan met de akoestische gitaar, en ze bracht ook een prachtige versie van ‘Tennessee Whiskey’ van Dean Dillon. Bij ‘Hit The Road Jack’ van Ray Charles ging ze in duel met de bassist en nam zijn instrument over, bij deze liet ze ook zien dat ze ook weg weet met de doubble bass. Met ‘Folsom Prison Blues’ en een pittige versie van ‘Johnny B Good’ nam de band afscheid van het publiek. Jammer dat het weer tegen zat want dit was een stevig optreden.

Om af te sluiten heeft Filip gekozen voor DE revelatie op de laatste editie van Jazz Zottegem, namelijk  Monsieur Fernand en hun hierbij horende New Orleans swing.

In Monsieur Fernand vonden de leden elkaar in hun liefde voor de New Orleans geluiden van Louis Armstrong, de marcherende bands, de Rhythm and Blues van Fats Domino en de funky stuff door The Meters. Monsieur Fernand is gevormd rond de oorspronkelijke blazerssectie van Lady Linn en The Magnificent 7.  Maak dus uw heupen maar al los, smeer die krakende gewrichten en trek uw dansschoenen maar aan, want ik vermoedde dat het serieus ging swingen. De band bestaat uit Yves Fernandez (trumpet & vocals), Tom Callens (clarinet), Marc Demaeseneer (bariton sax), Filip Vanden Bril (double bass), Frederik Heirman (trombone), Bart Vervaeck (guitar), Frederik Vandenberghe (drums).

Het podium stond stampvol en de muzikanten hadden moeite om te draaien en te keren maar ze brachten ons rechtsstreeks naar Louisiana en New Orleans, een beetje muzikale warmte op deze steenkoude herfstavond.
De trompet schalde bij ‘Java’ en zette de toon voor de rest van het optreden. Allemaal topmuzikanten in deze band en ze lieten zich gaan bij ‘Baby Won’t You Please Come Home’ en ‘I Love Her & It’s All Over Now’. Het klonk zoals deze muziek moest klinken en op hoog niveau gespeeld met ‘Here Comes the Big Parade’, ‘Iko’, ‘Diga Diga Doo’ en het obligate ‘When The Saints Go Marchin’ In’. Geweldig om de avond af te sluiten.
Ondertussen was het wel al heel laat geworden, was ik totaal verkleumd en diende ik nog redelijk wat kilometers te malen alvorens in bed te duikelen, dus tijd om afscheid te nemen, tomorrow is another day !

Marcel